Ante o debate sobre o cambio climático

Ante a Conferencia da ONU en Madrid, sería unha mágoa non estar á altura e quedarse só en hospedadores dun evento máis.

O que algunha prensa destacou desta inopinada Conferencia da ONU sobre o Cambio Climático (COP25) en Madrid, entre os días dous e 13 de decembro, son os ingresos extras que os hostaleiros van sacar a conta dos 25.000 persoas que con tal motivo se calcula que virán á cidade.

 

Desideoloxización consciente

O propio alcalde J. L. Martínez Almeida, mostrou a súa satisfacción sen demostrar a súa conversión ao medioambientalismo. Desgañitado contra o Madrid Central de Manuela Carmena, desde que subiu ao despacho de Cibeles non parou de mostrar fume e plans contrarios ás urxencias descontaminantes que viña esixindo Bruxelas fronte a xogos de despiste de tantos anos. Hai conversións hipócritas que chaman a atención e máis cando, pilladas en renuncio, non dubidan en achacar a “motivos ideolóxicos” que se denuncie a incompatibilidade das súas decisións co ben común. Nin na conta caen de que, con ese pretexto, mostran que desexarían tratar con súbditos sen ideas nin dereito a telas.

Os problemas do cambio climático veñen sendo denunciados desde fai moito e, desgraciadamente, mentres se converteron en motivo de debates que dilaten a urxente atención que necesitan, seguen sendo padecidos desigualmente por uns e outros. Non é asunto exclusivamente español. Segundo informe científico da Organización Mundial da saúde (OMS) -non dunha opinión ideolóxica particular-, en outubro de 2018 afectaba ao 93% dos menores de 15 anos, coas conseguintes secuelas para a totalidade da súa saúde, incluída a afección a diversas capacidades, cognitivas mesmo. Dicía a OMS, ademais, que corrían risco de contraer enfermidades crónicas, como as cardiovasculares, en etapas posteriores da súa vida, e que é sobre todo nos países e zonas con ingresos medianos e baixos onde máis se xeraba a toxicidade contaminante.

Nesa cantidade entran, por suposto, nenos españois, madrileños en particular se temos en conta un estudo do Hospital Infantil do Neno Xesús. En xaneiro de 2019, mostraba un reflexo case exacto da saúde dos nenos coa contaminación ambiental. A idade media dos 10.532 ingresos de cativos estudados era inferior aos tres anos e deles, 5328 pormotivos respiratorios. Os datos de contaminación, tomados das estacións de medición do Concello entre 2012 e 2016, se mostrasen cantidades de dióxido de carbono nos máximos recomendados de 40 microgramos por metro cúbico, 789 nenos madrileños non houbesen ter que ser hospitalizados.

 

Outras contaminacións

A actitude de Martínez Almeida sería irrelevante se non estivese demasiado estendida a outros ámbitos onde non se dubida en contaminar a verdade, a xustiza e canto en términos éticos nos dixeron, desde Aristóteles, que era o bo, o xusto e o belo para a Polis. Este tempo preelectoral propicia observar este panorama en que o que máis importa é parecer aínda que non se estea á altura do que os cidadáns consideran exixible a quen vaia a gobernar as institucións democráticas.

Nada é o que parece porque, aos métodos de terxiversación do voto no século XIX cando na Restauración canovista ministros da Gobernación como Posada Herrera ou Romeu Robledo sabían os resultados das eleccións antes de que se producisen-, engádese que nos tempos actuais a metodoloxía para terxiversar vontades aumentou as posibilidades de reducir campo ao adversario. Sobre un persistente trasfondo de ignorancia e apatía política -da que son exponente as formas de consumo cultural como a TV ou o analfabetismo funcional, que detectan múltiples enquisas-, as Redes sociais e as posibilidades analíticas que ofrecen os metadatos facilitan contrarrestar a posibles opoñentes con propaganda suxa. As denuncias que a Xunta Electoral Central acaba de recibir neste sentido, xa repetitivas, alertan dunha contaminación forte, politicamente falando, promovida por quen din non ter “motivos ideolóxicos”. 

Todo ese aparentar, medido polo que trasloce unha parte sensible das mensaxes electorais, increméntase con xogos de palabras que -como “acordo” ou “diálogo”- deixan aos posibles votantes ante propostas principais contaminadas de tal modo que, pasado o momento electoral, non obriguen a nada. Proba de que é así deuna o debate a sete dos voceiros parlamentarios, cuxo resultado, segundo algúns, foi claramente favorable a quen menos deixaron falar aos demais, taparon con espaventos o que dicían e repetiron unha e outra vez lemas que fixeron confuso o tempo televisivo que durou. Parece que pretendesen que, mais alá do dogmatismo do seu, non se entendese nada.

A felicidá,a, a,a,a.

En tempos absolutistas, nos séculos XVII e XVIII, o gran lema que xustificaba a acción dos reis era a felicidade dos seus súbditos. En vésperas do 10-N, cando supostamente todos os partidos con aspiración democrática a gobernar nos indican cal sexa ese camiño -se lles votamos-, os máis de tres millóns de parados deberían poder entender que coas súas estratexias atenden, ante todo, aos seus problemas. Talvez mirando o mundo de abaixo arriba todos entenderiamos mellor que farán coa revolución das aplicacións (app) nun mundo laboral crecentemente autónomo, emprendedor -para explotarse a si mesmo-, como di Ken Loach. Que espera a todos cando a ansiedade por ter traballo obriga a aceptar precarias condicións de tempos, salarios -e de tipo social- marcadas por algoritmos que as fan similares ás dos escravos. Que tipo de familias e de demografía se quere “normal” mentres se amaga con que interesa ocuparse da “España baleira”.Que debe facer o 68% de mozos e mozas -condicionados desde antes de nacer a non ser nunca iguais que o resto-, cunha educación desigual pola “liberdade de elección de centro”. Que haberán de saber para cando o “risco” diferencial das súas vidas non lles faga acredores das prestacións básicas ás súas posibles enfermidades. Que previsións haberán de tomar para cando chegados á vellez só teñan o que aforren coa libre elección de compañía de seguros?

Coa sensibilidade que se pregoa estes días, a organización de sentido da vida nesta España que acolle a COP25 segue intacta. Mereceralles moito a pena aos máis novos a evanescente protección dispoñible cando o que pasará logo de 2050 coa calidade de vida é tan problemático? Optarán por ser felices logo de morrer, o fin último para o que lles dixeron que naceran e que -como poetiza Antonino Neto- déixense a pel procurando que a rendibilidade daambición egoísta non diminúa? Pensarán que votar o 10-N?


TEMAS: Eleccións 10-N.- Conferencia sobre o Cambio Climático.- Contaminacións.- Felicidade política.- Medioambientalismo.

Manuel Menor Currás

Madrid, 04.11.2019