BLOQUEO DEMOCRÁTICO?

Vai ser o gran boneco a axitar durante todo o verán, mentres se invisibilizan outros moitos problemas.

Desde a perspectiva do gañador das eleccións do pasado día 23, ou goberna el ou haberá “bloqueo”. Iso veu dicir Feijóo na sede do seu partido para xustificar o programa que emprendería despois dunha vitoria dificultada para formar goberno. Entre os oíntes da súa propia formación, a explicación non resultou convincente; entre caras longas e aclamacións a Díaz Ayuso, o futuro das promesas que debía confirmar quedou no aire, proclive a que os partidarios dos “idus de marzo” aparecesen de inmediato nas Redes.

O artg. 99 da CE78

O artg. 99 da CE78 fixa os tempos e condicións en que se moverán ata setembro as opcións de chegar á Moncloa. Corresponde ao Rey, previa consulta cos representantes dos grupos parlamentarios, propoñer o candidato á Presidencia do Goberno e, despois de que este expoña o seu programa á Cámara e solicite a súa confianza, será nomeado Presidente se conta cunha maioría absoluta de deputados; no caso de que non a teña, noutra votación ás 48 horas bastaralle unha maioría simple. E se non lograse esta, habería dous meses para tentalo de novo, pola contra disolveríanse as Cámaras e o Rey , co referendo do Presidente do Congreso, convocaría outras eleccións. En 2016, vivimos xa esta repetición de eleccións; non gobernou a lista máis votada, e non foi unha anomalía democrática.

No canto de reiterar as consignas que proclamaba Rajoy, Feijóo ha pensar no treito complexo que deberá pasar antes de que a súa chegada á Presidencia alcance a cumprirse. No canto de embarrar o camiño un pouco máis, pode reflexionar sobre as pegadas que deixou nel desde antes de deixar a Xunta de Galicia; as desconfianzas sobre a súa calidade xestora e as súas masaxes aos medios, unidas ás meteduras de pata -que o levaron a contar cos votos da extrema dereita nas eleccións autonómicas e municipais-, deixaron en moitos cidadáns a sensación de que lle importaba pouco o compromiso cos dereitos e liberdades democráticos. As súas querenzas non lle impediron branquear a presenza de VOX nas institucións e, que se saiba, neste momento só conta con UPN e esta formación, diminuída en escanos parlamentarios, pero con ruidosa visibilidade. Os de Feijóo creron o que un peculiar “consenso demoscópico” lles agoiraba, e, ensoberbecidos, descoidaron outras alianzas sen lograr ningunha das maiorías necesarias.

 

O outro posible candidato á Presidencia, Pedro Sánchez, tampouco o ten fácil. É indubidable a súa capacidade de resistencia, amplamente acreditada desde 2016 ante as dificultades externas e internas en que tivo que moverse. Despois do duro castigo na eleccións autonómicas e municipais, esa capacidade -e os datos positivos que deita en canto a logros para a convivencia colectiva- volveu a destacar esa capacidade. Pero, nin a freada que produciu ás pretensións conservadoras loogrou que a prensa e os medios que lle son remisos puxeron en circulación deran en dicir que, se revalida o cargo, o “país está en mans dos seus inimigos” e que España tería “un Frankestein máis tenebroso” que o que foi. O certo é que, á dificultade de que sexan menos agora os escanos do seu partido, únese a necesidade de contar cunha diversidade ampla de partidos “nacionalistas” e “comunistas” -máis algún que a prensa amarela tacha de “terrorista”-, e a abstención dos escanos de Junts. Moverse nese complicado quebracabezas non será sinxelo, pero é Sánchez e non Feijóo quen pode facelo. No seu trato desta lexislatura con eses grupos aprendeu a sortear múltiples trampas para sacar adiante non poucos logros que os seus opositores -de dentro e fóra do seu partido- néganlle.

Bloqueos informativos

Entre as cláusulas de Feijóo no seu discurso da rúa Xénova, veu fixar que ou el ou “o caos”, é dicir, “bloqueo”. Promovía así a ladaíña que, en diante, trataría de validar en sucesivas intervencións públicas para entusiasmar a cantos ansíen verlo no tránsito cara á Moncloa. O vocábulo, oficiado solemnemente varias veces por ver se cala no electorado a “soberbia ilexitimidade” do seu opoñente, xa marca o unísono das voces afíns de prensa, radio e televisión. Por terra, mar e aire, esa será a opinión publicada ata que ninguén dubide de que o “sanchismo” é herba mala para o xardín da patria, onde só un selecto grupo de elixidos ten dereitos intransferibles. Entre as leccións desta cita electoral, a primeira é que “son moitos os chamados e poucos os elixidos”. O discurso de Feijóo confírmaa.

Outro reiterado hábito é que todos os que son votados -e gran parte dos que votan- inclínanse por valorar os resultados do modo máis oportuno para soster alto o ánimo. Tan bonancible opinión, favorable ao grupo de pertenza, non pode eludir, con todo, que, despois de 48 anos de democracia restaurada, persistan outras formas de bloqueo da expansión democrática aos dereitos e liberdades. Son moitos os aspectos en que tardaron en figurar como tales no BOE, e non son poucos os que aínda non lograron ser legalizados e asentados de modo consistente. Son non poucas, ademais, as institucións ás que, á súa vez, custa ver que chegase na práctica cotiá unha racionalidade igualitaria de aplicación das esixencias democratizadoras.

A pelexa  partidista pola Presidencia non debería facer perder de vista como se repiten unha e outra vez as vantaxes que moitos cidadáns e cidadás nunca tiveron, mentres algúns dos agraciados son os herdeiros de privilexiados anteriores á CE78. Disto vai, en realidade, a gran distancia existente entre os dous bloques de partidos actuais. O raro é que, a pesar diso, a divisoria entre os votantes españois pareza non advertilo; despois de 48 anos, os votos de case a metade non se corresponden coa desigualdade de dereitos existente en asuntos como a Sanidade ou a Educación. Pola súa banda, os mitins e debates públicos que precederon ao 23-Xul apenas rozaron asuntos tan urxentes como desigualadores, tales como a cuestión climática, a carencia de auga para todos, unha guerra como a de Ucraína, as migracións imparables, pero alardearon moito coa panacea do “crecemento económico”. Este “bloqueo” informativo non importa? BO VERÁN!

TEMAS: Eleccións 23-I.- Bloqueo parlamentario.- Bloqueos informativos.- Consenso demoscópico.- Dereitos e liberdades cívicas.

MMC (Madrid, 25.07.2023)