O ministro de Educación, José Ignacio Wert, presentou o anteproxecto
dunha nova lei de educación, a número 11 das promulgadas desde 19801.
Con todo, non é unha nova lei o que a sociedade española está demandando
senón políticas que melloren a educación, políticas que se pacten coa
comunidade escolar, coas forzas sociais e cos partidos políticos para
dar sustentabilidade e permanencia ás reformas. No entanto, se se
estimase que algunhas políticas de mellora esixirían modificar por lei
determinados aspectos, e non se quere que se comece a pensar xa na
duodécima lei, sería necesario un gran acordo, como no que no seu día
propuxo o ministro Gabilondo, que permitise manter a arquitectura do
sistema educativo durante un amplo período de tempo (as reformas
educativas só son fecundas se os gobernos sucesivos as manteñen e as
reforzan). En todo caso, parece que, sendo tantas as leis promulgadas
durante a democracia, a proposta doutra norma dese rango debería ir
precedida dun rigoroso diagnóstico da situación do noso sistema
educativo -o que non se produciu- e dunha consulta expresa aos
representantes da comunidade educativa. Ata o momento non se conta nin
cun diagnóstico serio nin co consenso da comunidade escolar -por moito
que se afirme no preámbulo -de xeito un tanto cínica-, e, moito nos
tememos, que se efectúe tamén sen acordo parlamentario.
Se a todo iso se lle engade o momento no que se presenta a lei, quizá o peor dos posibles, cunha España en crise económica e social, e cun Goberno que sustenta toda a súa actuación política nos recortes orzamentarios, especialmente en educación, non parece que esteamos ante a coxuntura máis adecuada para a tramitación da nova lei nin para suscitar acordos, algo sumamente necesario se se quere unha implantación serena, frutífera e responsable e, como di o preámbulo, sostible no tempo.
Por outra banda, a proposta dunha nova lei debería ir dirixida a mellorar a calidade da educación que reciben os alumnos, a formación e condicións de traballo do profesorado e a asegurar aos pais a mellor educación para os seus fillos independentemente do centro en que os escolaricen. Tampouco parece que sexan estes os fins que persegue a norma, dados os obstáculos e barreiras que se van a aplicar aos estudantes, o claro empeoramento da situación dos profesores e a intranquilidade que lle vai a supor aos pais as grandes diferenzas que poden establecerse entre os centros. En suma, a nova lei parece propor un modelo educativo baseado na selección, a segregación e a desigualdade, que son xustamente as características que os estudos internacionais nunca sinalaron como trazos esenciais do sistema educativo español.
Aínda que é propósito do Colectivo Lorenzo Luzuriaga realizar un documento máis extenso cando o anteproxecto sexa un proxecto debatido no Congreso dos Deputados, como mostra dunha grave preocupación pola orientación do mesmo, e aínda recoñecendo a inoportunidad da norma, diriximos, no entanto, ao Goberno e, no seu nome, ao ministro Wert, as seguintes preguntas:
1 Como se pode afirmar que esta reforma educativa non é ideolóxica cando se constata que é un proxecto agresivamente ideolóxico?
Da lectura do preámbulo da lei e do seu articulado xorden múltiples motivos para a preocupación que está xa aflorando no alumnado, persoal docente, pais e nais de alumnos, axentes sociais e forzas políticas, xa que parece que se propón máis un modelo laboral que un modelo educativo. Non fai falta máis nada que ler as primeiras palabras do texto para darse conta de en que terreo atopámonos. Concíbese un sistema educativo baseado máis na competitividade que na competencia; no mercado, máis que no coñecemento; no emprego, e non tanto no pleno desenvolvemento da personalidade dos alumnos (como di o artigo 27.2 da Constitución). Restrínxese, sen dúbida, a capacidade integradora da escola, xerando unha sociedade máis desigual e, seguramente, máis iletrada.
2 Como confiar nun ministro que leva un ano subvirtindo sistematicamente a linguaxe, afirmando o contrario do que as palabras significan e tratando de convencer á sociedade da bondade da súa proposta claramente ideolóxica?
Non pasou inadvertido á opinión pública a linguaxe orwelliano do ministro Wert, a manipulación semántica de conceptos, ideas e valores básicos que, de acordo co pensamento neoconservador, están sendo terxiversados: os recortes son reformas; a segregación por sexos é educación diferenciada; os colexios concertados son centros de iniciativa social; o aumento das cocientes mellora a socialización ou, mellor, o número de alumnos por clase non aumenta... flexibilízase; a subida das taxas universitarias e a diminución das bolsas fomentan a excelencia; a educación de cidadáns é adoutrinamiento; endurecer o réxime de bolsas promove o esforzo; empeorar as condicións de traballo do profesorado mellora o ensino; a educación é un gasto, non un investimento; o esforzo investidor da última década non mellorou a educación, senón que é un dispendio; os problemas da educación non son de investimento senón de eficiencia, etc., etc. (CONTINUARÁ...)
Se a todo iso se lle engade o momento no que se presenta a lei, quizá o peor dos posibles, cunha España en crise económica e social, e cun Goberno que sustenta toda a súa actuación política nos recortes orzamentarios, especialmente en educación, non parece que esteamos ante a coxuntura máis adecuada para a tramitación da nova lei nin para suscitar acordos, algo sumamente necesario se se quere unha implantación serena, frutífera e responsable e, como di o preámbulo, sostible no tempo.
Por outra banda, a proposta dunha nova lei debería ir dirixida a mellorar a calidade da educación que reciben os alumnos, a formación e condicións de traballo do profesorado e a asegurar aos pais a mellor educación para os seus fillos independentemente do centro en que os escolaricen. Tampouco parece que sexan estes os fins que persegue a norma, dados os obstáculos e barreiras que se van a aplicar aos estudantes, o claro empeoramento da situación dos profesores e a intranquilidade que lle vai a supor aos pais as grandes diferenzas que poden establecerse entre os centros. En suma, a nova lei parece propor un modelo educativo baseado na selección, a segregación e a desigualdade, que son xustamente as características que os estudos internacionais nunca sinalaron como trazos esenciais do sistema educativo español.
Aínda que é propósito do Colectivo Lorenzo Luzuriaga realizar un documento máis extenso cando o anteproxecto sexa un proxecto debatido no Congreso dos Deputados, como mostra dunha grave preocupación pola orientación do mesmo, e aínda recoñecendo a inoportunidad da norma, diriximos, no entanto, ao Goberno e, no seu nome, ao ministro Wert, as seguintes preguntas:
1 Como se pode afirmar que esta reforma educativa non é ideolóxica cando se constata que é un proxecto agresivamente ideolóxico?
Da lectura do preámbulo da lei e do seu articulado xorden múltiples motivos para a preocupación que está xa aflorando no alumnado, persoal docente, pais e nais de alumnos, axentes sociais e forzas políticas, xa que parece que se propón máis un modelo laboral que un modelo educativo. Non fai falta máis nada que ler as primeiras palabras do texto para darse conta de en que terreo atopámonos. Concíbese un sistema educativo baseado máis na competitividade que na competencia; no mercado, máis que no coñecemento; no emprego, e non tanto no pleno desenvolvemento da personalidade dos alumnos (como di o artigo 27.2 da Constitución). Restrínxese, sen dúbida, a capacidade integradora da escola, xerando unha sociedade máis desigual e, seguramente, máis iletrada.
2 Como confiar nun ministro que leva un ano subvirtindo sistematicamente a linguaxe, afirmando o contrario do que as palabras significan e tratando de convencer á sociedade da bondade da súa proposta claramente ideolóxica?
Non pasou inadvertido á opinión pública a linguaxe orwelliano do ministro Wert, a manipulación semántica de conceptos, ideas e valores básicos que, de acordo co pensamento neoconservador, están sendo terxiversados: os recortes son reformas; a segregación por sexos é educación diferenciada; os colexios concertados son centros de iniciativa social; o aumento das cocientes mellora a socialización ou, mellor, o número de alumnos por clase non aumenta... flexibilízase; a subida das taxas universitarias e a diminución das bolsas fomentan a excelencia; a educación de cidadáns é adoutrinamiento; endurecer o réxime de bolsas promove o esforzo; empeorar as condicións de traballo do profesorado mellora o ensino; a educación é un gasto, non un investimento; o esforzo investidor da última década non mellorou a educación, senón que é un dispendio; os problemas da educación non son de investimento senón de eficiencia, etc., etc. (CONTINUARÁ...)
No hay comentarios:
Publicar un comentario