Para Sandra Moneo, portavoz dos promotores da LOMCE no
Congreso, estariamos ante unha "lei de todos para todos". É improbable,
con todo, a credibilidade deste aserto.
Manuel Menor Currás
Logo de dous anos de intensa resistencia suscitada polos
decretos que a precederon, e á vista do último tránsito desta norma
polo Parlamento, tal afirmación soa rara e esquizoide: ata agora tan só
aceptaron leves retoques transacionales a conta dalgún grupo sempre
obsequioso, útil para xerar visos de pluralidade, pero coincidente cos
impulsores da LOMCE en conviccións alleas a toda modernización razoable
do sistema educativo. Con tanto afán misional compartido, redundante e
sobreactuado, nin se ocupan do barullo que crean para unha hipotética
posta en marcha desta lei. Nin menos de que, si acaban impoñéndoa, os
profesores farán como que a aceptan, pero sen que transforme e mellore
en nada o seu quefacer.
Se fose unha "lei de todos", o ministro que a propón e defende non tería
problema ningún cando comparece en público. Tampouco lería imperturbable
á prensa datos tan nefastos como os de fai uns días, en que o ensino en
xeral, e a pública en particular, resultaban claramente danados pola
súa política restrictiva e sesgada. Alleo a todos, parecía estar
rendendo contas satisfactorias a un incógnito grupo selecto que lle
impuxo que se ativese ao clásico guión en que todo vai mellor si
funciona peor. Vir agora con que esta é unha "lei de todos" retorce en
exceso o aire semántico das palabras. Colleitou no Congreso 11
enmendas á totalidade -todo un récord- e a numantina resistencia do
Partido gobernamental a saír do seu embiguismo fixo que os principais
grupos da oposición se coaligasen para derrogar esta norma tan axiña que
como poidan.
Doutra banda, no afortunado eslogan de Mareaverde -ao que a fraseciña
parece querer suplantar-, o suxeito da proposición é a Escola pública,
unha "Escola pública de todos e para todos". Para a LOMCE e os seus
instigadores, en cambio, ese suxeito aparece diminuído gravemente.
Impórtalles máis a súa lei que a Escola publica: ou non a mencionan ou,
cando non teñen máis remedio, só é para ultraxe e vilipendio; salvo
raras excepcións, sempre é para rebaixar as súas condicións e
prestacións, porque non aceptan o seu concepto pleno. A escola pública
de que falan non é a que necesita a España democrática actual; responde
máis ben á estatalización dunha escolarización destinada aos menos
afortunados, subsidiaria da privada ou concertada, e con funcións
primordialmente orientadas a gardería de adolescentes en que non se
cuestione nin de lonxe a orde social establecida. No novo deseño do "ensino público", os principais atributos que os expertos lle esíxen se
desvirtúan e reorientan a confirmar os desequilibrios sociais dos que
procede a súa xente.
Se a LOMCE consagra esta tendencia, non poden alegar agora que a
educación que queren "mellorar" sexa a que van deixar que sexa accesible "a todos". Só unha minoría social sairá beneficiada, sobreprotexida e
privilexiada, mentres entre o común se fortalecerá a idea de que a
España que subxace a tal deseño non é a súa. Xa Galdós reflectiu
extraordinariamente ben esta dualización en Misericordia (1897), a
través de Nina, a criada, e Francisca, a súa señora.
Hoxe, son demasiados os que entenden que esta non é nin unha lei de
todos nin para todos: sigan, si non, a consulta cidadá que está en
marcha estes días:
(http://www.consultaciudadanaporlaeducacion.org/index.html). E non
perdan de vista, ademais, que, segundo a última enquisa do CIS, os
profesionais máis valorados neste momento, son os da sanidade e a
educación, pola defensa que fixeron destes servizos: non pode alegar
algo similar a maioría parlamentaria. A sensibilidade cívica cara á
política educativa actual é tal que, incluso ANPE e CSIF, aceptaron
unirse á folga xeral do ensino, o próximo 24 de outubro. Aos promotores
da LOMCE non lles queda moito tempo para facer verosímil a súa
pretensión de que sexa esta unha "lei de todos para todos".
............................................
LOMCE, Políticas educativas, Parlamentarismo, Consulta cidadá pola
educación, Sindicalismo, Dualización social..., Educación democrática,
Mareaverde.
No hay comentarios:
Publicar un comentario