Chámase María. É profesora de secundaria. Aprobou a oposición hai seis
anos pero nese tempo non conseguiu un destino definitivo así que cada
principio de curso é un traxín. Foi substituta, interina, substituta e
funcionaria. Nos catorce anos que exerceu como docente deu clases nas
Neves, O Pino, Vilalba, Capela, Bande, Verín, Ourense, Rianxo, Xinzo,
Vigo, Redondela, Santiago e Teo. Non ten fillos, así que a súa
transhumancia non inclúe os danos colaterais que toleran outros colegas.
Unha compañeira cría a un rapaz que acompaña á súa nai nesa vida
ambulante e provisional que cada curso o incrusta nun universo
descoñecido que o está volvendo tarumba. María librouse dese inferno,
pero non da incerteza porque ata o martes a mantiveron en expectativa de
destino. Desde ese día xa sabe onde traballará este curso: a 180
quilómetros da súa casa. O luns verá aos seus novos alumnos. Tivo cinco
días para decidir onde e como vai vivir. Hai uns anos asignáronlle un
centro en Lugo. É profesora de plástica e aquela vez na repartición de
materias tocoulle unha cortesía: química en bacharelato. Na facultade
de Belas Artes de San Fernando onde estudou a clase máis avanzada de
química foi aquela en a que lle explicaron como ligar a pintura ao ovo.
Renunciou á praza; se o sistema non tiña vergoña nin respecto polos
estudantes, ela si. A súa decisión púidoa deixar sen traballo. O
mércores, o director do seu novo instituto comunicoulle que ademais de
plástica terá que impartir matemáticas. Cando os políticos din que a
educación é o futuro éntranlle ganas de chorar ou de emigrar. Por
certo, isto non é unha fábula. María existe.
No hay comentarios:
Publicar un comentario