NON AO PECHE DO IES PORTOVELLO: Hai alérxenos na vida social

4 may 2023

Hai alérxenos na vida social

Achéganse as eleccións e crecen as demostracións propicias á desinformación das cidadás e cidadáns.

Segundo denuncian os alergólogos, medra o número de persoas con hipersensibilidade ao contacto con substancias causantes de fenómenos alérxicos.

En 2050, segundo a OMS, a metade da poboación terá algún trastorno deste signo e a molestia consecuente, non sempre fácil de controlar. Son moitas as substancias que poden producila e o cambio climático está a incrementar este angustioso problema contra o que vacinarse non sempre é posible.

Na vida social, imos camiño do mesmo: necesítanse máis antisépticos para contrarrestar eses axentes causantes de reaccións inflamatorias que poden ser invalidantes; igual que o pole dos falsos plataneiros está a facer estragos en moitos pacientes, a proximidade da eleccións, para as que xa case só faltan dous meses, segrega efluvios que poñen en risco as neuronas máis democráticas; a desconexión sináptica que xeran algúns políticos pode deixarnos con desinformación suficiente para desentendernos de canto din que nos afecta. Parece que quixesen cidadáns de discernimiento limitado, que poñan á súa disposición a liberdade que teñen para elixilos.

Posibles alérxenos sociais

A obsesión por controlar os impulsos dos votantes parece levar aos líderes do PP para queixarse en Bruxelas varias veces; na última semana volveron a ver á presidenta da Comisión Europea, Úrsula von der Leyen, e contarlle as súas cuitas sobre a reforma das pensións: “opacidade” e pesada “herdanza” acompañaron a outras queixas de marxinación na xestión de recursos europeos e na próxima presidencia española da UE. Actuaron como os chivatos do cole, que se escusaban nos compañeiros para automarxinarse e ver se lograban apoio dos mestres e ser os seus predilectos. A fórmula secretista ás veces tiña éxito e convertíaos nos cómplices dunha vixilancia inmisericorde cos seus colegas: todo estaba ben, castigos incluídos aos supostos infractores de calquera regra disciplinar, con tal de sentirse superiores.

No paquete de alérxenos desta semana, de similar calibre foi o emprego do termo “autócratas” para referirse a algúns dos xefes de Estado reunidos na XXVIII Cume Iberoamericano, en Santo Domingo, os pasados días 24 e 25 de marzo. A forzada sinapse que podía xerar ese termo coa imaxe que do presidente español trasladan ao electorado tratou de deixar fóra de foco que esa reunión é unha cuestión de Estado á que os seus líderes asistiron e deberán asistir cando volvan ao poder, con independencia de que nela concorran merecedores do deostado termo. Por encantamento, para entón deixarán de selo e ata darán por hipotecada a fotografía de Feijóo no barco dun “amigo” en 1995 e condenado en 2009 por “narco”; a foto, difundida en 2013 , volveu a saír nunha sesión parlamentaria a comezos deste mes.

Xogos coa liberdade de conciencia

De todos os xeitos, a última sorpresa para as neuronas do común dos mortais foi o mitin coa participación de Yadira Maestre, a predicadora evanxelista de Usera (Madrid). Ningún demócrata ten nada contra a liberdade de conciencia e de cultos, nin discutirá a liberdade de expresión, dous campos primordiais nos dereitos cidadáns; tampouco se cuestiona que se dea visibilidade a un grupo amplo de inmigrantes latinos, comunidade habitualmente marxinada e moitas veces con problemas de exclusión nos barrios e, tamén, nas aulas escolares. A substancia alérxena non é esa, senón a instrumentalización dese conxunto de situacións carenciales para a propaganda electoral da que as neuronas acusan recibo desde hai tempo.

Moitas cidadás e cidadáns, incrédulos, viron e oído nun mitin do PP, a unha señora colombiana, famosa porque di que, nas súas visións o Espírito Santo, Deus concedeulle, entre outras, a graza de curar o cancro e a “enfermidade da homosexualidade”. O pasado día 25, propagaba o goberno de “os xustos de Deus” para os que lle daban voz pública: Feijóo, Ayuso e Almeida. E quedaron estes “bendicidos”, despois de sumir aos oíntes na cultura ambiental anterior á CE78, en que o palio, as casullas e o incenso eran habituais nos despregamentos publicitarios do réxime nacionalcatólico. Despois do que chamaron “A Cruzada”, o franquismo botara man amplamente da simboloxía que a Igrexa católica podía proporcionarlle para o seu afianzamento no poder, desde o propio acto de “acción de grazas” na igrexa madrileña das Salesas, en maio de 1939. Agora, algúns das mellores esencias daquel tempo preconstitucional recobran forza ao compás do aprecio oportunista –electoralista- aos rituais de ida e volta de Latinoamérica; non precisamente os máis liberadores, senón os que encadean á xente ao fatalismo ao ritmo de mil desprezos ao coñecemento.

Bolsonaro e Trump afianzan o seu imperio ideolóxico en formato de rebeldía twitera, coa mediación destes gurús de barrio en que se mestura, como tantas outras veces, o supostamente relixioso co afán de recoñecemento e supervivencia, de que xa deixou pegada o homo neanderthalis. Queda por ver como o toma a xerarquía católica, hexemónica no uso destes dispositivos culturais desde o século IV despois de Cristo na Península Ibérica, cando o Imperio Romano estaba na súa fase de transición á Baixa Idade Media. Despois da “conquista” de América –e a acción misioneira noutros continentes-, a competencia con confesións e seitas de cosmogonías similares nun mesmo territorio expón problemas culturais e, por suposto, políticos. Empeñada a xerarquía católica, desde antes de 1936, en “recatolizar” España, e ocupada en 1977-79, en asinar uns Acordos que lle garantisen privilexios no ensino, e en cuestións morais que incumben a dereitos e liberdades, a liberdade de conciencia anda lonxe aínda. Aínda que empeza agora a pagar algúns impostos aos concellos, a súa educación na unidade da fe séguese amparando, como fixo durante máis de 80 anos, na subsidiariedade do Estado. Estéril foi, en todo este traxecto, o que John Locke explicara en 1689 sobre quen forza a outros a “crer cousas que non cren”; non desexan “formar unha Igrexa cristiá” senón que o fanatismo empregaba “o pretexto da relixión e do coidado das almas para encubrir a avaricia, a rapinae a ambición”.