MANUEL MENOR CURRÁS
Notoriamente distintos entre si, os días 24, 27 e 29 de outubro evidenciaron tensións importantes, ata no PP. A causa, sobre todo, dun estilo de gobernar ensimesmado.
O do día 24-Ou non foi -segundo voces gobernamentais- unha folga contra a LOMCE, senón por outros asuntos particulares do profesorado. Contaron tan só o que na súa opinión contaba. De non haber outras testemuñas nin esas cuestións cara ás que desenfocar a atención, non existirían nin a folga nin as manifestacións daquel día.
Na rúa, de feito, non estaba esa “inmensa maioría silenciosa” que, segundo alarde o Goberno, o apoia. Era imposible que estivesen fisicamente todos os cidadáns e, ademais, non estaba case ningún dos que fai poucos anos clamaban na rúa por “a liberdade de educación” e por outras asuntos “esenciais”. Tampouco parece que estivese case ningunha persoa das que, aos tres días, semanifestaron ou “concentraron” contra a sentenza do Tribunal de Dereitos Humanos de Estrasburgo... ¡Aquelas de hai uns poucos anos si que eran manifestacións! -debeu recordar algún añorante. Unha delas fora vista polo propio Rajoy, entón na oposición, como “o día máis bonito” da súa vida política, cousa que agora mesmo non puido dicir. Contradicións da razón de Estado.
Entre os manifestantes do 24-Ou ninguén viu, desde logo, ao Sr. WERT ou a alguén da Conferencia episcopal. A pesar dos signos que poida emitir o Papa Francisco, ninguén testemuñou ver as pancartas de beneméritas organizacións empeñadas en educar a xente “selecta”. Nin menos as dos líderes da omnipresente CEOE, tan interesados na adecuada e flexible adaptabilidade de todos aos seus tempos? Tampouco se nutriu do colectivo de profesores “responsables”, nin acudiu a ela, que se saiba, algún descoidado director/a de instituto, dixitalizado desde a súa comunidade autónoma para contabilizar a quen teñan arrestos para sucumbir a aquela convocatoria e apandar co mal de ollo consecuente. Non consta, así mesmo -iso si que o podería xurar calquera, sen falso testemuño-, que na contorna madrileña da Sra. Fígar, reuníronse aquela mañá os seus fieis para saír a deostar, maldicir ou recriminar aos lexisladores por algún controvertido artigo desta LOMCE que fose romper algún consenso social ou nos retrotraera a un pasado paleontolóxico.
Calquera que coñeza ben o mundo dos primates e as especies en perigo de extinción -como a Sra. Gomendio, avalada por case doce anos no Museo Nacional de Ciencias Naturais (1993-2003)-, sabe que todo o demais non é suficientemente selecto para mostrarlle atención. Talvez podería, iso si, ser outra vez obxecto literario de Swift, nunha modesta proposición, a causa do darwinismo existente “na nosa España”. Dito doutro xeito, que se ningunha das forzas vivas, nin os seus adláteres, estivo aquel día 24 na rúa, é difícil que quede sinalado ese día como nefasto fito contra a reforma educativa que está en marcha: a parte da cidadanía protestona contra o que lexislan, tráelles á expectativa. Con todo, o sucedido o 27 de outubro, na Praza de Colón e rúas madrileñas adxacentes, esixiulles unha atenta caución ante o latente estado de floración das manifestacións fetén que poden desbordarlos. foi incómodo recoñecer -con tanta xente amiga mandando- que Fukuyama non tiña razón: as contradicións continúan facendo que a historia prosiga.
A cantidade de persoas que se manifestaron ou se ausentaron das aulas o día 24, segundo a portavoz oficial do MEC andaba por algo máis do 20%. Non é o mesmo que dicir 200.000 persoas -como dixeron xuntáronse en Colón tres días despois. O asombroso de usar a conveniencia os datos é que impresionan de modo distinto. As proporcións de participantes que manexaron os sindicatos e outras organizacións -incluídos CSIF e ANPE-, debeu facer pensar a máis dun en como se podían aclarar entre si tantas siglas diferentes. Ou tamén, que sorte tiñan eles en seguir unha voz firme e única, fácil de asimilar á dun Deus único e verdadeiro. Pero, doutra banda, e a pesar de tanta heteroxeneidade manifesta, como era posible que todos -pais e nenos incluídos- saísen a clamar contra o que a Sra. Gomendio explicara inalterable e reitera aínda WERT: que toda aquela mobilización tan só era polos cortes de mangas aos profesores e nada máis?
Se na contorna da Secretaria de Estado cresen que os profesores do ensino público tiñan tanta e tan variada aceptación cidadá, seguro que xa os tratarían doutro xeito estes dous anos pasados. A eles e aos seus alumnos. Ata aceptarían de bo grado ese 83% de seguimento -maior aínda na universidade- que, segundo os sindicatos, tivo esa folga do 24. Esa mesma elite gobernante, entretida en nadar e gardar a roupa, non contaba, desde logo, con ser insultada polos seus propios amigos. Ata que a sentenza do TEDH deixou patente, en Colón, que a presunta voz única da dereita é ficción en moitos asuntos relevantes e que non é fácil contentar a súa pluralidade. Especialmente, aos maximalistas de que tamén se nutre a solitaria maioría parlamentaria que sustenta a este Goberno.
É dicir, que do 24 ao 27 de outubro, con só tres días de distancia, dúas manifestacións moi distintas coincidiron, con todo, en mostrar unha crecente variación dos afectos cidadáns capaz de desbordar o ensimismamiento gobernamental, tanto máis inaceptable canto máis cambia de discurso a conveniencia.
E o 29 de outubro? É data memorable por reincidir no mesmo. O BOE publicou a Orde MCD/1997/2013, que asinara WERT o día 24, en que cambiaba, a posteriori -comezado xa o curso-, as regras da achega complementaria do Estado aos estudantes favorecidos con bolsas Erasmus no estranxeiro. A decisión, retroactiva, non deixaba de ser un recorte máis ao ensino público, debido a un suposto reparto social máis xusto. Ata en Novas xeracións (PP) desmarcáronse de tal ordenancismo improcedente: (http://www.elboletin.com/nacional/86995/wert-consejo-ue-tijeretazo-becas-erasmu.html). Na tarde do cinco de novembro, a cúpula do PP obrigou a Wert a rectificar o seu xesto excesivo. Pero o ministro máis amentado desta lexislatura non fai senón seguir unha folla de ruta prefixada. A piques de pechar o capítulo LOMCE, non é improbable que lle paguen con algunha prebenda menos visible o seu denodado sacrificio en ir sementando desafección cara a todos.
TEMAS: 24-Ou, Folga do Ensino, 27-Ou, TEDH, sindicalismo, dereitas, Wert, Gomendio, Fígar, Bolsas Erasmus, Novas Xeracións.
No hay comentarios:
Publicar un comentario