MANUEL MENOR CURRÁS
A LOMCE apenas
tropezou no Senado, sen convencer á comunidade escolar. A tamén
chamada “Lei WERT” afianza o seu camiño cara ao BOE con dubidosa
expectativa: só os seus promotores cren que vaia a “mellorar” o
sistema educativo español.
O trámite lexislativo desta lei non puido borrar a mimetización rápida de que ía precedida. Chamada “lei WERT” adianta percepcións diversas que condicionan a súa lectura. Non é a primeira vez que isto sucede: no campo educativo, é moi significativo que a primeira lei española relevante sexa coñecida polo nome do seu promotor. E non é que o Sr. Moyano fose persoa experimentada nestas lides. O seu era máis ben Fomento, con todo o que esta palabra significaba en 1857: a educación non pasaba de ser unha secretaría máis daquel variado Departamento. Que houbese un específico para cuestións de “Instrución” aínda habería de esperar case medio século. Máis tardarían aínda os mestres daquelas poucas escolas primeiras en ver garantido un salario estatal mínimo e, respecto ao obxectivo da alfabetización básica dos españois, aínda parece que esteamos niso, ou iso se quere dar a entender a miúdo. Vista así, só é desexable que esta transnominación última entre WERT e a súa lei non sexa un presaxio do que foi a primeira.
Esta “Lei WERT” non veu a denominarse así antes da súa sanción última por casualidade. Desde que se anunciou, sempre pareceu proxecto persoal seu. No Parlamento e nos medios, sempre foi WERT o seu gran facedor estratéxico, cada día un pouco máis recrecido. Non é difícil saber -nin ler- en que correntes sociais e económicas bebe esta inminente lei próxima, pero é singular que se saiba pouco de quen a cociñaron. Sospéitase de persoas con currículo pero con pouca biografía comprometida cun recoñecido acerbo de saberes neste terreo e máis ben pouco interesada en que a sustancia dunha educación de calidade para todos exceda o ritual propagandista. Algo máis corporativo que personalizado -empeñado en maximizar a conxuntura-, colateral á complexa comunidade educativa existente, convenceuno para que propoña a unha solitaria maioría parlamentaria a defensa da LOMCE. Debe tratarse dun segredo de partido; non de que teña que ver co que, segundo o saber científico contrastado, debese primar nun obxectivo de Estado desta envergadura. Por outra banda, se se ten en conta que o “corpus” lexislativo xerado no campo educativo desde aquela “Lei Moyano”, xa excede a centena de leis principais, todo apunta a que ansían consolidar a máis arraigada tradición -dun ministro/unha lei ex novo-, só produtiva para a historiografía ocupada en desvelar as parsimonias de tanta “mellora”.
Sería inxusto, de todos os xeitos, que esta Lei pasase á posteridade co nome exclusivo do Sr. WERT. A súa segunda no Ministerio saíu varias veces a consolidar, con modais e estilo similares, que crecese esa metonimia. Debese, pois, incluírse a Gomendio na denominación, pola súa demostrada identificación con este proxecto. A impresión é que a LOMCE fose cousa de ambos. Desde a madrileña r/ de Alcalá 34/36, onde, por agora, fan e desfán, contáxianse a súa desenvoltura para maquillar ou sesgar datos, presentar informes “axeitados”, quitar e pór materias e itinerarios dun día para outro, e sorprenderse de que o seu “diálogo” cos implicados teña escaso eco. Son moi parecidas as súas conviccións, alleas ao decorrer dos asuntos educativos nun país democrático moderno, e á análise dos seus investigadores máis recoñecidos. Hábiles en manipular tópicos e medias verdades, os dous son intercambiables, tamén, no orgullo de asegurar que co seu isto mellorará moitísimo e en non razoar en que nin en os que vaian ser os beneficiarios de tanta “mellora” como sobrevirá, ou en quen quedarán fóra dela.
O esforzo coincidente desta parella -Wert/Gomendio ou Gomendio/Wert- en promover a nosa fe nas súas ideas, non disipa, con todo, serias dubitación se leron ben as distintos Informes PISA e PIACC que tanto invocan? A súa hermenéutica sobre a Convención da UNESCO en 1960 é a máis sensata? Cando falan da eficiencia da LOMCE respecto dos compromisos de EUROPA-2020, cóntannos unha película? Están sendo razoables no seu negacionismo cara a toda emenda non prefixada polo PP, ata o punto de que non sexa improbable que moitas nin se leron? Tras os 408 millóns en que cifran a memoria económica -cargando case o dobre ás Comunidades- esconden novos recortes en profesorado e en medios indispensables para atender a todos os estudantes? Por que a propia Comisión Europea, segundo informe do pasado 29-0, dúbida xa de que España poida “mellorar” o seu sistema educativo? A última emenda deste pasado 31-Ou, retardando un ano a aplicación da LOMCE, indica fe ou profunda dúbida? Tales interrogantes fan desconfiar de tanta promesa renovada estes días no Senado. Os desafíos de “mellora”expostos non casan ben con que, sen alcanzar a media de gasto europeo en educación, se estea rebaixando aceleradamente. Ninguén debe estrañarse, pois, de que gran parte da comunidade educativa desminta hoxe que, con esta Lei WERT, “mellorar” en educación vaia estar, por fin, ao alcance de todos os españois.
Madrid, 1/10/ 2013
O trámite lexislativo desta lei non puido borrar a mimetización rápida de que ía precedida. Chamada “lei WERT” adianta percepcións diversas que condicionan a súa lectura. Non é a primeira vez que isto sucede: no campo educativo, é moi significativo que a primeira lei española relevante sexa coñecida polo nome do seu promotor. E non é que o Sr. Moyano fose persoa experimentada nestas lides. O seu era máis ben Fomento, con todo o que esta palabra significaba en 1857: a educación non pasaba de ser unha secretaría máis daquel variado Departamento. Que houbese un específico para cuestións de “Instrución” aínda habería de esperar case medio século. Máis tardarían aínda os mestres daquelas poucas escolas primeiras en ver garantido un salario estatal mínimo e, respecto ao obxectivo da alfabetización básica dos españois, aínda parece que esteamos niso, ou iso se quere dar a entender a miúdo. Vista así, só é desexable que esta transnominación última entre WERT e a súa lei non sexa un presaxio do que foi a primeira.
Esta “Lei WERT” non veu a denominarse así antes da súa sanción última por casualidade. Desde que se anunciou, sempre pareceu proxecto persoal seu. No Parlamento e nos medios, sempre foi WERT o seu gran facedor estratéxico, cada día un pouco máis recrecido. Non é difícil saber -nin ler- en que correntes sociais e económicas bebe esta inminente lei próxima, pero é singular que se saiba pouco de quen a cociñaron. Sospéitase de persoas con currículo pero con pouca biografía comprometida cun recoñecido acerbo de saberes neste terreo e máis ben pouco interesada en que a sustancia dunha educación de calidade para todos exceda o ritual propagandista. Algo máis corporativo que personalizado -empeñado en maximizar a conxuntura-, colateral á complexa comunidade educativa existente, convenceuno para que propoña a unha solitaria maioría parlamentaria a defensa da LOMCE. Debe tratarse dun segredo de partido; non de que teña que ver co que, segundo o saber científico contrastado, debese primar nun obxectivo de Estado desta envergadura. Por outra banda, se se ten en conta que o “corpus” lexislativo xerado no campo educativo desde aquela “Lei Moyano”, xa excede a centena de leis principais, todo apunta a que ansían consolidar a máis arraigada tradición -dun ministro/unha lei ex novo-, só produtiva para a historiografía ocupada en desvelar as parsimonias de tanta “mellora”.
Sería inxusto, de todos os xeitos, que esta Lei pasase á posteridade co nome exclusivo do Sr. WERT. A súa segunda no Ministerio saíu varias veces a consolidar, con modais e estilo similares, que crecese esa metonimia. Debese, pois, incluírse a Gomendio na denominación, pola súa demostrada identificación con este proxecto. A impresión é que a LOMCE fose cousa de ambos. Desde a madrileña r/ de Alcalá 34/36, onde, por agora, fan e desfán, contáxianse a súa desenvoltura para maquillar ou sesgar datos, presentar informes “axeitados”, quitar e pór materias e itinerarios dun día para outro, e sorprenderse de que o seu “diálogo” cos implicados teña escaso eco. Son moi parecidas as súas conviccións, alleas ao decorrer dos asuntos educativos nun país democrático moderno, e á análise dos seus investigadores máis recoñecidos. Hábiles en manipular tópicos e medias verdades, os dous son intercambiables, tamén, no orgullo de asegurar que co seu isto mellorará moitísimo e en non razoar en que nin en os que vaian ser os beneficiarios de tanta “mellora” como sobrevirá, ou en quen quedarán fóra dela.
O esforzo coincidente desta parella -Wert/Gomendio ou Gomendio/Wert- en promover a nosa fe nas súas ideas, non disipa, con todo, serias dubitación se leron ben as distintos Informes PISA e PIACC que tanto invocan? A súa hermenéutica sobre a Convención da UNESCO en 1960 é a máis sensata? Cando falan da eficiencia da LOMCE respecto dos compromisos de EUROPA-2020, cóntannos unha película? Están sendo razoables no seu negacionismo cara a toda emenda non prefixada polo PP, ata o punto de que non sexa improbable que moitas nin se leron? Tras os 408 millóns en que cifran a memoria económica -cargando case o dobre ás Comunidades- esconden novos recortes en profesorado e en medios indispensables para atender a todos os estudantes? Por que a propia Comisión Europea, segundo informe do pasado 29-0, dúbida xa de que España poida “mellorar” o seu sistema educativo? A última emenda deste pasado 31-Ou, retardando un ano a aplicación da LOMCE, indica fe ou profunda dúbida? Tales interrogantes fan desconfiar de tanta promesa renovada estes días no Senado. Os desafíos de “mellora”expostos non casan ben con que, sen alcanzar a media de gasto europeo en educación, se estea rebaixando aceleradamente. Ninguén debe estrañarse, pois, de que gran parte da comunidade educativa desminta hoxe que, con esta Lei WERT, “mellorar” en educación vaia estar, por fin, ao alcance de todos os españois.
Madrid, 1/10/ 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario