Gobernar o público Ministerio de Educación non implica actualmente
ocuparse dos asuntos que preocupan á Plataforma Estatal pola Educación
Pública: a cotío son antagónicos.
Entre os expertos en Xeografía do disparate tamén é axiomático
engadir
neste momento que tampouco é verdade que a esta organización fosen
darlle algún premio "nacional" dos que reparte por estas datas o
pluriministerio entre a polifacética "industria cultural" da non menos
ambigua "marca España": nin sequera tomaron en consideración a enorme
actividade literaria, artística, musical, comunicativa, gráfica e
documental que a Plataforma despregou na rúa, nos medios e no cotián
bulicio de Internet. No entanto, non é inverosímil que, dado o
acreditado e extenso polimorfismo expresivo dos integrantes desta
organización durante este último ano, os historiadores pronto enxalcen a
súa capacidade para situar ao ministro Wert en lugar inextricable,
confirmado polo CIS. Este 16 de novembro, os invitados e responsables da
PEEP falaron amplamente del no Ateneo madrileño por mor da súa
peculiar achega a mellora do sistema educativo español.
Nin Wert nin Gomendio estiveron alí físicamente. Non pode dicirse, con
todo, que Wert e os seus inmediatos non se ocupen da escola e, en
particular, da pública. Fano con relativa frecuencia, pero o que din ou
fan é moi distinto do que, desde esta "Plataforma Estatal pola Educación
Pública", pretenderon este fin de semana ao mentar a Wert e os seus
labores. Non deben, pois, confundirse ambos mundos e preocupacións e de
aí o rotundo mentides inicial. O Perich, mestre acreditado en desfacer
rumores e equívocos intencionados -como demostrou ampliamente en
Autopista (1970)-, probablemente estivese de acordo. Ben é verdade que
ata a RAE teríao complicado se entre os seus afáns por "fixar, limpar e
dar esplendor" ao noso idioma común, se ocupase do significado preciso
de "ESCOLA PÚBLICA", palabra tan socorrida como diverxente nos medios
políticos e educativos, especialmente nestes días en que a LOMCE está
pasando polo Parlamento case "sen romperse nin luxarse". Dicir "ESCOLA
PÚBLICA" non é unívoco e todo apunta a que as súas discordantes
significados non se "axuntan": os que lle atribúen Wert e esta
Plataforma están nas antípodas.
Logo de 50 anos de que Joaquín Ruiz-Giménez fundase Cadernos para el
diálogo, chama poderosamente a atención que o tocante a educación -e
nunha etapa sedicente democrática- sexa lugar de profundo desencuentro e
desafecto. Dous non dialogan se un non quere: a relación de Wert coa
"Plataforma" é tal que, segundo os seus mentores, nin quixo oílos,
versión moi críble se se advirte o trato sostido ata agora por este
ministro coa oposición política no Parlamento. Nin sequera o optar por
chamarse "Plataforma" -término tan vinculado desde a Transición ao afán
de encontro e transacción, e tan distinto semánticamente das antigas
"frontes" e as súas connotaciones bélicas-, xerou a máis mínima
esperanza
de chegar a algún acordo neste terreo. En definitiva, Wert non os
considera interlocutores á súa altura, aínda que representen aos
sindicatos maioritarios do sector, a gran parte de estudantes e pais e,
ademais, a unha ampla serie de colectivos, nos que brillan grupos
imprescindibles para entender os logros de modernización e
democratización do noso sistema educativo no mesmo período. Agora, cando
el ou a súa segunda falan de "diálogo" aberto, nunca se refiren a estes
senón a outros grupos e mensaxeiros que gustan máis do selectivo,
algúns
dos cales ata invocan a Deus para defender as súas posicións,
similarmente ás monarquías do Antigo Réxime. É dicir, que na España
democrática de 2013, o Ministerio ao que compete a materia educativa de
todos os españois actúa coma se non pasásemos de 1789 ou -se se prefire o
devir histórico hispano- de 1833, en que á morte do Fernando VII
absolutista iníciase unha relativa e lenta "modernizació". Na res
pública educativa -e noutras-, demasiadas cousas estarían sucedendo
aínda por mandato cuasi divino ou -como repetían as moedas da etapa
franquista- "pola graza de Deus". Ou como José María Maravall contou que
lle sucedeu a pouco de tomar posesión dese Ministerio en 1982, cando
recibiu en audiencia a un grupo de mitrados que se sorprenderon de que
non lles quixese asinar os primeiros decretos que lle levaban xa feitos
para o seu mandato (Ver: Escola, nº 3907, 26/05/ 2011).
A falta de tacto e oído de Wert coas propostas desta Plataforma, está
provocando que os próximos 20, 23 e 30 de novembro volvan de novo as
indignadas protestas e manifestacións á rúa, ás escolas e universidades.
Os manifestos, reivindicacións e propostas que a PEEP suscita neste
momento concordan con sucesivos desencontros deste ministro coa xente,
ata do seu propio partido -seguidos de rectificaciones case sempre
capciosas-, como volveu a poñer en evidencia, hai pouco, o conflito
creado á mantenta das becas Erasmus. De tal calibre que o responsable
de asuntos educativos na Comisión Europea cualificou entón as decisións
de Wert sobre este asunto como "lixo".
É meramente circunstancial que esta apreciación veña a coincidir co
prolongado conflito que a Sra. Botella ha ter suscitado ata fai un intre
en Madrid por culpa da limpeza da cidade en que figura como alcaldesa? É
tamén coincidencia que se reavive agora mesmo -logo da sentenza dun
Xulgado coruñés sobre os prexuízos causados polo Prestige fai once anos-
o conflito moral suscitado a cantos colaboraron a limpar de chapapote a
Costa dá Morte? De acordo coa contraposición do mariñano Antón Losada
en Eldiario.es, cantas veces teremos que gritar nunca mais para que, no
que nos concerne a todos, non nos coen de novo outra mais? A este
ritmo, en nome de qué rabiosa verdade demagóxica acabaremos enterrando o
pouco logrado nestes últimos 38 anos? E namentres, nesta inquietante e
cega transición pola que navegamos... qué gañan os españois con que Wert e
Gomendio presten oídos xordos a esta Plataforma Estatal pola Escola
Pública?
Madrid, 17/ 11/ 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario