Manuel Menor Currás
As mareas polas rúas puxeron o contrapunto aos logros divulgados por Rajoy e o PP nas últimas semanas.
Milleiros de cidadáns celebraron o sábado pasado en toda España que Rajoy e o
seu Goberno excedan a metade da legislatura. Logo de dous anos, e
posto que moitos medios certifican que os datos macroeconómicos da súa
xestión son positivos, trataron de mostrar o seu particular punto de
vista na mañá do 23 de novembro. Na súa inmensa maioría non foi nada
silencioso. Pancartas, cancións, pareados, comunicados, manifestos e
conversacións nos corros de participantes non facían senón admirarse de
que, logo dun transo como o dos escuros días en que tantos votantes
lles confiaron a dirección da fráxil nave do Estado, estivésemos sendo
bendicidos coa luz grazas ao bo tino de tan perspicaces timoneis. Deu
moito que falar que, afastado o desastre augural, estivésemos tocando o
porto de salvación sen concretar os beneficiados de tamaño periplo:
cantos?, quen?, a costa de que?
A boa nova foi especialmente coreada por representantes da Escola
Pública. Eran de ver aos profesores da "mareaverde". As súas camisetas -anunciadoras de novos brotes-, evidenciaban o logrado nestes dous anos
de severa cura adelgazante. Evidenciaban a baixada salarial, o aumento
de horas laborais e o crecemento dos alumnos que xa tiñan. Non contar
con tantos miles de compañeiros expulsados ao paro -un grandioso ERE en
toda regra do Goberno sobre as tarefas educadoras-, sería un novo
servizo á Patria pero non necesariamente era un alivio. Como tampouco o
era o que as taxas e becas empezasen a poñer a cada familia de alumnos
no seu sitio natural na escala de "valores". Non paraban de referirse -atropelados co relato de Wert e os seus- á "autoridade" e premura por
sacar adiante unha lei -"orgánica"- que deixaría sen valor os seus
anteriores esforzos pola educación. Se enfiaba coa fe iso de que iamos
ter, por fin, o instrumento de "calidade" para "mellorar"
definitivamente a posición dos españois nos sucesivos informes
internacionais, de tal modo que, antes do 2020, xa conseguiriamos os
niveis óptimos de comprensión lectora, cálculo matemático e competencia
científica. Pero que esta lei fora a ser votada definitivamente o día 28
no Congreso de Deputados, a contrafío de miles de enmendas e
prácticamente a custo cero, si que era un milagre que os portadores do
lema "Escola pública de todos para todos" non lograban entender e
celebraban ao seu xeito logo de dous anos de protestas. Menos comprendía
ninguén por que, se tan grande era o ben a conseguir, Wert, Gomendio ou
outros altos cargos dun ministerio tan consentido por Rajoy -nos
orzamentos e na selección de condignos xestores-, non se sumaban con
eles a estas expresivas convocatorias do Cumio Social, Mareas Cidadás,
Tribunal Cidadán de Xustiza e Asembleas do 15-M.
Non se entretiveron menos outros colectivos agraciados por estes
gobernantes e o seu partido inspirador. Entre xentes de todos os
estamentos cívicos e profesionais, ataviadas coas cores distintivas das
súas respectivas mareas nestes anos pasados, destacaban de
xeito especial as batas brancas dos sanitarios e os chalecos verdes dos varrendeiros e xardineiros, entre outras coloracións sen adscripción
laboral tan palmaria. Iso non impedía que xubilados en ciernes ou en
exercicio, premiados con diversos ES, desafiuzamentos e xestións bancarias,
parados de variada duración, funcionarios do Estado e devotos da
Xustiza, da ecoloxía e da vida en xeral, puidesen ser identificados de
lonxe por outros signos demostrativos das súas ocupacións e
preocupacións. Curiosamente, entre tan plural arco da vella, con abundante
vermello e mourado, non hai constancia de que lucise algún capisaio
episcopal ou cardenalicio. Tampouco, que se saiba, os de ternos que
destacasen a presenza de ministros, subsecretarios, directores xerais e
asesores da Administración ou os seus equivalentes por escalafón xerárquico na Comunidade autónoma ou a Alcaldía, todos do mesmo partido. A súa inexplicada ausencia en correspondencia coas ruidosas mostras
cívicas, non pasou inadvertida a cantos percorreron as céntricas rúas
madrileñas entre as 12 e as 15 hs., quen, malia todo, non dubidaron en
proclamar a miúdo os seus nomes señeiros.
Interprétase que os mencionados políticos estimaron que o cumprimento
das súas promesas electorais era de estrita obrigación e que non viña ao
caso o compadreo coa rúa. Tratábase estrictamente do seu traballo e non
de deixarse levar polos volubles vaivéns dos votantes. A excitación non
era agora de agradecer, razón pola que adquiría coherencia a inminente
Lei de Seguridade Cidadanía, con que se inducirá ao máximo de austeridade
neste tipo de eventos. Din os coñecedores dos recantos coercitivos
que modulará esta norma, que a liberdade cívica -particularmente a
expresiva- taxarase ao máximo, de modo que as nosas rúas volvan ser
modélicas en pouco tempo polo comedido e recatado do andar e dicir da
xente.
En Madrid, a pluralidade elocuente que deparou o 23-N foi tal que os
asistentes non dubidaron en dividirse para que se contaxiase o seu
alborozado griterío o máis posible no tecido urbano. Dous anos despois dun
Goberno tan eficiente en seguir os dictames intervencionistas da Troika -e tan contentos todos polo control dos nosos "excesos"-, este
expansionismo da soberanía popular polas rúas fixo que uns fosen
concluír o festexo na Porta do Sol, mentres outros ían, en sentido
contrario, cara á Porta de Alcalá. Tan alargada área central da cidade
era unha festa múltiple que non deixaba rastro en beirarrúas e rúas: a
Sra. Botella dera por terminada, en nome da última reforma laboral da
Sra. Báñez, a folga de limpeza.
Noutras cidades españolas -como Ourense e Zamora-, os analistas dubidan
de si foi motivo adicional de asistencia ás súas respectivas marchas a
proxección demográfica que acababa de publicar o Instituto Nacional de
Estatística. Segundo as súas estimacións, ambas provincias colindantes,
seguidas de Lugo, lideraban a progresión do descenso da poboación
española. Esta resultante da suma de nacementos e inmigraciones e da
posterior resta de mortes e emigraciones, reafirmaba unha acendrada
traxectoria que será imparable nos próximos dez anos. Pero,
supostamente, era probable que a divulgación de datos tan primordiais
fixese render decididamente entre os aínda supervivientes á crise que
menos é máis, especialmente agora. É dicir, que moitos dos espectadores e
participantes nas manifestacións polas rúas do sábado concluirían
previamente que con menos poboación tocarían a máis recursos. En todo
caso, o que está por ver logo destes dous anos -como en todo o demais-, é
que a gran maioría real dos españois non sigamos retrocedendo ata a
inanición en dereitos e salarios, en benestar e concordia de todos con
todos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario