Carlos Suárez Mira.
Publicado en Faro de Vigo.
Xa sei que o título é provocador. Púxeno para atraer a atención dos funcionarios e dos que non o son, porque hoxe quero contarlles unha historia sobre a función pública que puido ser real. Ou non.
Resulta que un deses señores que se refiren a si mesmos como "emprendedores" estivo fai unhas datas a piques de reencontrarse co máis aló. Pero antes de relatarlles o episodio que nos ocupa convén facer unha breve presentación do personaxe. Este patrón de patróns é un adiñeirado empresario da construción que fixo fortuna en tempos da famosa burbulla inmobiliaria, aínda que xa antes adoitaba comer caviar e camaróns máis dunha vez por semana. Sabedor de que adoita ingresar mensualmente algo máis que os seus concidadáns, permítese pontificar sobre política e economía. Non fai falta explicarlles a quen vota (el mesmo adoita proclamalo de viva voz, con gran orgullo) nin o concepto que ten do servizo e dos servidores públicos, aos que culpa de todos os males do país. Tras este breve currículo direilles o que lle ocorreu este verán. Este señor, ao que chamaremos Juan Español, achábase, xunto a outros señores —e señoras— ben, a bordo do seu iate fondeado nunha das marabillosas Rías Baixas, a unhas cantas millas de Sanxenxo (aínda que el di Sangenjo). Eran pouco máis do catro da tarde cando, tras unha opípara enchenta na que desfilou en fúnebre comitiva unha ampla mostra de crustáceos, moluscos e demais habitantes dos fondos mariños da ría, xenerosamente regados polos excelsos caldos da zona, e no medio dunha espesa néboa metade mariña e metade provocada por un cuarteto de cigarros puros "Cohiba Bhk 56", sentiu unha forte dor, coma se algo se lle estivese rasgando no medio do peito. A situación era crítica, así que un dos seus invitados, que para algo se sacou o PER, dirixiuse á radio e a través da canle 16 lanzou unha mensaxe de auxilio. Quixo a casualidade que se achase próxima á súa embarcación unha patrulleira lixeira da Garda Civil do Mar (chea de funcionarios públicos) que estaba á espreita de certos emprendedores doutro ramo da actividade económica. Esta dirixiuse rapidamente ao iate do Sr. Español e, nunha operación non exenta de risco, pois o estado do mar lindaba con Douglas 4, conseguiron os seus tripulantes subir a bordo ao cada vez máis conturbado patrón. Como un raio o benemérito barco asucou as augas cara á costa, dando inmediato aviso ao 112 que desprazou sen perder tempo algún un helicóptero medicalizado con dous pilotos, un médico e un DUE (algún seguro que tamén funcionario). Recollido o suorento creador de riqueza, despegou sen dilación a aeronave cara ao hospital da Seguridade Social onde foi ingresado en Urxencias e derivado inmediatamente ao Servizo de Cirurxía Cardiovascular, sendo intervido ás 17.00 horas nunha complexa, longa e custosa operación na que se lle contivo a súa disección aórtica por parte dun anestesista e uns cirurxiáns cardíacos (funcionarios algúns e residentes outros) que coa axuda das enfermeiras de quirófano (tamén empregadas públicas, unhas con praza, outras interinas) déronlle longas a San Pedro. Debe ser certo que estes "privilexiados" funcionarios crense os donos da súa praza porque ese día, como tantos outros, estiveron no hospital desde as 8.00 horas ata as 02.00 do día seguinte (por algo lle chaman "a casa").
Don Juan xa ten boa cor. Na súa segunda semana de hospital fixo amizade con outros pacientes non tan adiñeirados como el pero igual de agradecidos a un país que, a través dun excelente sistema de saúde pública pagado cos impostos de todos, salvoulles a vida. Un país que, con todos os seus defectos, soubo construír, pese ao atraso histórico en que nos situou a ditadura respecto do resto de Europa, un modelo de Estado que veu funcionando razoablemente ben, tamén polo traballo dos seus servidores públicos que, desde logo, nada teñen que envexar en eficacia, profesionalidade e entrega aos restantes traballadores. Pois ben, con todo, xa volven elevar a voz algúns pedíndolles "un novo esforzo" para saír da crise (outra rebaixa de soldo, vaia). Parece non ser suficiente, despois de anos de conxelación e perda de poder adquisitivo, o rebaixarlles ata nun 10% os seus emolumentos. Pero ouza, os propietarios de tan preclaras mentes non dixeron nin "mu" de subirlles os impostos aos verdadeiramente ricos, nin de explicar por que estraña razón estes cada vez sono en maior medida, e os pobres cada vez máis pobres, que é o que adoita ocorrer por certo nos países subdesenvolvidos e emerxentes.
De volta a Sangenjo, e co verán dando as súas últimas rabexadas, o peito cheo de grapas e o corazón rebosante de gratitude, o novo Juan reencóntrase cos seus amigos de sempre, Alberto, Ana, Jacinto, María Jesús, Carlos, Rafael e tantos outros, e retomando aquela conversación bruscamente interrompida polo suceso hipertensivo, fálalles do marabilloso que é o público e os seus servidores e fai unha reflexión interesante: se todo isto desaparecese tal e como o coñecemos hoxe quen me rescataría das gardoupas da morte? Un idiota que saía do Real Club Náutico nun convertible vermello respondeulle con estulticia: os mercados!
Resulta que un deses señores que se refiren a si mesmos como "emprendedores" estivo fai unhas datas a piques de reencontrarse co máis aló. Pero antes de relatarlles o episodio que nos ocupa convén facer unha breve presentación do personaxe. Este patrón de patróns é un adiñeirado empresario da construción que fixo fortuna en tempos da famosa burbulla inmobiliaria, aínda que xa antes adoitaba comer caviar e camaróns máis dunha vez por semana. Sabedor de que adoita ingresar mensualmente algo máis que os seus concidadáns, permítese pontificar sobre política e economía. Non fai falta explicarlles a quen vota (el mesmo adoita proclamalo de viva voz, con gran orgullo) nin o concepto que ten do servizo e dos servidores públicos, aos que culpa de todos os males do país. Tras este breve currículo direilles o que lle ocorreu este verán. Este señor, ao que chamaremos Juan Español, achábase, xunto a outros señores —e señoras— ben, a bordo do seu iate fondeado nunha das marabillosas Rías Baixas, a unhas cantas millas de Sanxenxo (aínda que el di Sangenjo). Eran pouco máis do catro da tarde cando, tras unha opípara enchenta na que desfilou en fúnebre comitiva unha ampla mostra de crustáceos, moluscos e demais habitantes dos fondos mariños da ría, xenerosamente regados polos excelsos caldos da zona, e no medio dunha espesa néboa metade mariña e metade provocada por un cuarteto de cigarros puros "Cohiba Bhk 56", sentiu unha forte dor, coma se algo se lle estivese rasgando no medio do peito. A situación era crítica, así que un dos seus invitados, que para algo se sacou o PER, dirixiuse á radio e a través da canle 16 lanzou unha mensaxe de auxilio. Quixo a casualidade que se achase próxima á súa embarcación unha patrulleira lixeira da Garda Civil do Mar (chea de funcionarios públicos) que estaba á espreita de certos emprendedores doutro ramo da actividade económica. Esta dirixiuse rapidamente ao iate do Sr. Español e, nunha operación non exenta de risco, pois o estado do mar lindaba con Douglas 4, conseguiron os seus tripulantes subir a bordo ao cada vez máis conturbado patrón. Como un raio o benemérito barco asucou as augas cara á costa, dando inmediato aviso ao 112 que desprazou sen perder tempo algún un helicóptero medicalizado con dous pilotos, un médico e un DUE (algún seguro que tamén funcionario). Recollido o suorento creador de riqueza, despegou sen dilación a aeronave cara ao hospital da Seguridade Social onde foi ingresado en Urxencias e derivado inmediatamente ao Servizo de Cirurxía Cardiovascular, sendo intervido ás 17.00 horas nunha complexa, longa e custosa operación na que se lle contivo a súa disección aórtica por parte dun anestesista e uns cirurxiáns cardíacos (funcionarios algúns e residentes outros) que coa axuda das enfermeiras de quirófano (tamén empregadas públicas, unhas con praza, outras interinas) déronlle longas a San Pedro. Debe ser certo que estes "privilexiados" funcionarios crense os donos da súa praza porque ese día, como tantos outros, estiveron no hospital desde as 8.00 horas ata as 02.00 do día seguinte (por algo lle chaman "a casa").
Don Juan xa ten boa cor. Na súa segunda semana de hospital fixo amizade con outros pacientes non tan adiñeirados como el pero igual de agradecidos a un país que, a través dun excelente sistema de saúde pública pagado cos impostos de todos, salvoulles a vida. Un país que, con todos os seus defectos, soubo construír, pese ao atraso histórico en que nos situou a ditadura respecto do resto de Europa, un modelo de Estado que veu funcionando razoablemente ben, tamén polo traballo dos seus servidores públicos que, desde logo, nada teñen que envexar en eficacia, profesionalidade e entrega aos restantes traballadores. Pois ben, con todo, xa volven elevar a voz algúns pedíndolles "un novo esforzo" para saír da crise (outra rebaixa de soldo, vaia). Parece non ser suficiente, despois de anos de conxelación e perda de poder adquisitivo, o rebaixarlles ata nun 10% os seus emolumentos. Pero ouza, os propietarios de tan preclaras mentes non dixeron nin "mu" de subirlles os impostos aos verdadeiramente ricos, nin de explicar por que estraña razón estes cada vez sono en maior medida, e os pobres cada vez máis pobres, que é o que adoita ocorrer por certo nos países subdesenvolvidos e emerxentes.
De volta a Sangenjo, e co verán dando as súas últimas rabexadas, o peito cheo de grapas e o corazón rebosante de gratitude, o novo Juan reencóntrase cos seus amigos de sempre, Alberto, Ana, Jacinto, María Jesús, Carlos, Rafael e tantos outros, e retomando aquela conversación bruscamente interrompida polo suceso hipertensivo, fálalles do marabilloso que é o público e os seus servidores e fai unha reflexión interesante: se todo isto desaparecese tal e como o coñecemos hoxe quen me rescataría das gardoupas da morte? Un idiota que saía do Real Club Náutico nun convertible vermello respondeulle con estulticia: os mercados!
No hay comentarios:
Publicar un comentario