Querido profesor: ... a traballar máis.

Publicado por Manuel Menor en Xornal.com
o 07.09.2011

O pasado día 23 de agosto a presidenta madrileña fixo enviar aos profesores de Educación Secundaria da súa comunidade unha carta que iniciaba cun afectuoso: “Querido profesor...”. A intencional cordialidade e proximidade desta fórmula de encabezamiento –inusitada nas pautas da cortesía burocrática- quería facer máis dixerible aos seus destinatarios un conxunto de medidas que farán que, durante o curso que se inicia, a súa actividade lles sexa máis penosa e o resultado da mesma máis aleatorio, o que predeciblemente redundará nunha menor calidade educativa.

Experta en sacar partido de calquera fírgoa de expectativa para a súa particular misión adoutrinadora respecto dos servizos públicos, e secundada por unha conselleira cuxo equipo educativo é coñecido pola súa desmedida proclividad para facer experimentos con gasosa -e que até lle queda tempo para atender ás graves cuestións de emprego-, acaba de atopar o medio para desbaratar do todo o moito que ambas levan traballado nestas últimas lexislaturas por atender as demandas e necesidades deste amplo grupo profesional, especialmente o dos dedicados ao ensino en centros públicos estritamente tales. Iso equivale a dicir que, a estas alturas, este intento de proximidade resulta incríbel, por máis que a asinante da carta –e quen a asesoraron nesta operación soamente proveitosa para Correos- estime que é moi pertinente. Dicía Don Baltasar Gracián no Discreto (1646), á propósito dos afanados no indiscreto e continuo donaire, que “nunca se sabe cando falan de verdade, e así os igualamos cos mentireiros, non dándolles creto aos uns por receo de mentira e aos outros burla. Nunca falan con xuízo, que é tanto como non telo, e máis culpábel, porque non usar del por non querer máis é peor que por non poder [...], o que é dobrada monstruosidad. Obra neles a liviandad o que nos outros é defecto”.

Se os profesores interpelados por esta carta non tivesen memoria do ocorrido co seu traballo, salarios e indemostrado aprecio polo seu labor –en mans da asinante desde 2003-, talvez soase ben o final da mesma e a súa “responsabilidade compartida”, “inmensa na formación dos mozos”. Se a teñen –e as medidas que lles afectarán en breves días lembraranlla-, é altamente probábel que consideren cínico sarcasmo o “abrazo” de despedida, o do “querido profesor” e, mesmo, o porqué do “aforro” ante a crise, especialmente cando, á mantenta do posíbel destino de parte dos diñeiros solicitados de modo tan arbitrario como inxusto –creando máis de dous mil parados-, dedúcese que vai premiar a cantos teñan algún elemento diferencial no organigrama do centro, pero non ao traballo real de aula de quen por convicción ou calquera roda da fortuna non teñan escusa algunha para deixar o xiz un instante. Algo similar ao que Mesonero Romanos dicía cando en 1838 se introduciron as Caixas en España. Segundo el, era “unha inspiración providencial” dotada de gran carácter filosófico e moral, pois pechaba “un círculo polo que as clases máis traballadoras e económicas reciben un interese directo das máis disipadas”, xa que estas adoitaban polo regular acudir ao Monte de Piedade, subsidiado co aforro que as primeiras levaban ás Caixas. Volvemos, sen complexos, ao costumismo do XIX: unha modernidade que aterra